സുകുമാര കുറുപ്പ് ..!!

ലേബർ റൂമിന്റെ വാതിൽ ഇടത് കൈ കൊണ്ട് അകത്തേക്ക് അൽപ്പം തുറന്ന് പിടിച്ചു കൊണ്ട് തല പുറത്തേക്കിട്ട്, സിസ്റ്റർ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു: “കുറുപ്പിന് ആൺ കുഞ്ഞാണ്..” രണ്ടു പേർ സന്തോഷത്തോടെ മുന്നോട്ടാഞ്ഞു ഒരേ സ്വരത്തിൽ: “സിസ്റ്റർ, കുഞ്ഞിനെ കാണാൻ… ” പറഞ്ഞു നിർത്തി, ചോദ്യ ഭാവത്തിൽ അന്യോന്യം നോക്കി. കാര്യം മനസ്സിലായ സിസ്റ്റർ: “മാർക്കണ്ഡേയ കുറുപ്പിന്റെ ഭാര്യയുടെ പ്രസവം കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. കുറച്ചു കൂടി സമയമെടുക്കും. മാധവ കുറുപ്പിന്റെ ഭാര്യ ആണ് പ്രസവിച്ചത്.”

New look!!!

New look!!

എഴുന്നള്ളത്ത്…

സമയം രാത്രി 8 മണി കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. സുഹൃത്തിന്റെ മകളുടെ കല്യാണ പാര്‍ട്ടി കഴിഞ്ഞു KSRTC ബസില്‍ തിരികെ വീട്ടിലേക്ക് യാത്ര ചെയ്യുകയാണ് ശ്രീധരന്‍. എഴുപതിനോടടുത്ത് പ്രായം. ക്ലീന്‍ ഷേവ്. നെറ്റിയില്‍ ചന്ദന കുറി. ക്ഷീണിച്ചു തുടങ്ങിയ ശരീരം. നന്നായി നര കയറിയ, എണ്ണ തേച്ചു മിനുക്കിയ, ഇടതൂര്‍ന്ന തലമുടികള്‍ക്കിടയില്‍ അങ്ങിങ്ങായി കൂട്ടത്തോടെ എത്തി നോക്കുന്ന കറുത്തതും ചെമ്പിച്ചതുമായ മുടിയിഴകള്‍ പഴയ ബ്ലാക്ക്‌ ആന്റ് വൈറ്റ് സിനിമകളിലെ വയലേലകളെ അനുസ്മരിപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു. കഴിഞ്ഞ ഒന്ന് രണ്ട് മണിക്കൂറായി ബസിലെ വിന്‍ഡോ സീറ്റിലിരുന്നു പുറത്തെ കാഴ്ചകളൊക്കെ കണ്ട് കാറ്റും കൊണ്ടങ്ങനെ സഞ്ചരിക്കുകയാണദ്ദേഹം.

പെട്ടന്ന് ബസ്‌ നിര്‍ത്തി.

Reddish…!!!!

Reddish…!!!!

The Hero!!

Another Monday morning, the nature is all set to welcome a beautiful day. The sun rays have peeped into the room, through window grills – bending downwards to touch the floor. I can see some smoke or dust in the air – shining bright in that spot light. Regardless, this frame have become a routine scene for me – I haven’t moved even an inch for the past few months, but always felt refreshing at this sight. Like everyone’s morning routine I also had a look at the mirror placed against me. It reflected back me and my thoughts. I lost my glow. The scar on my left forehead is more visible now. Staring at the mirror for a few minutes made me feel like taking a walk through the memories. The days that are not likely to repeat in future.

It’s Gonna Rain…

It’s Gonna Rain!!

പടക്കം..!!!

“അളിയാ, ഇയാള്‍ക്കിട്ടൊരു പണി കൊടുക്കണം. ഇങ്ങേര് പറഞ്ഞിട്ടല്ലേ നമ്മള്‍ ഈ വിഷയമെടുത്ത്‌ തലയില്‍ വച്ചത്. എന്നിട്ടു ഇപ്പോള്‍ മാര്‍ക്കുമില്ല, ഒരു കൊപ്പുമില്ല.. യൂണിവേര്‍സിറ്റി പരീക്ഷക്ക് ജയിച്ചാല്‍ മതിയായിരുന്നു..”

“അതേ.. വിവരമുള്ളവന്മാര്‍ മറ്റെ വിഷയമെടുത്തു.. നമ്മള്‍ കുറേ ഒന്നിനും കൊള്ളാത്തവന്മാര്‍ ഇതിലും വന്നു പെട്ടു.. നീ പറഞ്ഞ പോലെ പെട്ടതല്ലാ.. ഓരോന്ന് പറഞ്ഞ്‌ കുഴീല്‍ കൊണ്ട്‌ ചാടിച്ചു.. ലോകത്താരുമെടുക്കാത്തൊരു പേപ്പറും, ആര്‍ക്കും മനസ്സിലാകാത്ത കുറേ തിയറികളും..”

“ഉം.. അടുത്തയാഴ്ച ദീപാവലി അല്ലേ.. എനിക്കൊരു ബുദ്ധി തോന്നുന്നുണ്ട്..”

“രമേശാ.. നിന്റെ കൂടെ ഞാനുണ്ടെടാ.”

In the shades of…

In the shades of…

അടിച്ചു മോനേ…!!

ഓരോ കഥക്കു പിന്നിലും അതിനു തിരി കൊളുത്തിയ ഒരു ചെറു തീപ്പൊരി കാണും. ആ തീപ്പോരിയെ ഊതി ഊതി ആളി കത്തിക്കുമ്പോഴാകാം ഒരു കഥ ജനിക്കുന്നത്‌. ഉദാഹരണത്തിനു സിനിമയുടെ കാര്യം തന്നെ എടുക്കാം. മുഖവുരകളൊന്നുമില്ലാതെ കഥയിലേക്ക് പോകുന്ന സിനിമകളാണ് അധികവും. എന്നാല്‍ ചില സിനിമകള്‍ക്ക്‌ ഒരു തലക്കെട്ടുണ്ടാകും: “ഈ കഥയിലെ കഥാപാത്രങ്ങള്‍ക്ക്‌ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരോ, മരണപ്പെട്ടവരോ ആയി യാതൊരു സാമ്യവും ഇല്ല. അഥവാ അങ്ങനെ തോന്നിയാല്‍ അത്‌ തികച്ചും യാദൃച്ഛികം മാത്രം”. Based on a true story! – ഇതാണു മൂന്നാമത്തെ വിഭാഗം. ഇവയില്‍ ഒന്നും പെടാത്ത നാലാമത്തെ ഐറ്റത്തെ നമുക്ക് സാധാരണ മത്സര പരീക്ഷകളില്‍ കാണുന്ന പോലെ : ‘Others’ അല്ലെങ്കില്‍ ‘മറ്റുള്ളവ’ എന്നു വിളിക്കാം. ഞാന്‍ ഇവിടെ പറയാന്‍ പോകുന്നത് ഇപ്പറഞ്ഞവയില്‍ മൂന്നാമത്തെ വിഭാഗത്തില്‍ പെടും. തെറ്റായ മേല്‍ വിലാസത്തില്‍ ലഭിച്ച ഒരു കത്തു പോലെ, ആളു മാറി വാട്സാപ്പ്‌ ഗ്രൂപ്പില്‍ പോസ്റ്റ് ചെയ്യപ്പെട്ട ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ ചാറ്റാണ് ഈ കഥക്കു തിരി കൊളുത്തിയത്‌. ഇനി നമുക്ക്‌ കഥയിലേക്ക് കടക്കാം.

Friendship Day Wishes…

Friendship Day Wishes..